Hunger

Hunger***** – 2008 δράμα/ιστορική – Steve McQueen (debut) Ιρλανδία .
Η ιστορία των φυλακισμένων αγωνιστών του IRA της Bορείου Ιρλανδίας , κατά τον αγώνα κατά της αγγλικής αποικιοκρατίας στις αρχές του 80. Στις φυλακές , αρνούνται να εξισώνονται με τους κοινούς εγκληματίες και ζητούν να χαρακτηριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι . Αρνούνται τη στολή της φυλακής και μένουν γυμνοί (blanket strike) ενώ παράλληλα δεν αποδέχονται τις υπηρεσίες και το πρόγραμμα της φυλακής (μπάνιο , κούρεμα , προαύλιση , μαγειρεία) . Σε μια προσπάθεια να τους βάλουν σε κανονικά κελιά με κρεβάτια και να τους δώσουν ρούχα , αντιδρούν καταστρέφοντας τα . Η κυβέρνηση και η διοίκηση της φυλακής δεν δέχονται να συζητήσουν μαζί τους και έτσι προχωρούν σε συντονισμένη απεργία πείνας, αποφασισμένοι να την φτάσουν μέχρι τέλους.
____________________________________________________
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να μεταδώσει το κλίμα της απομόνωσης της φυλακής , αφαιρώντας τους διαλόγους. Παράλληλα με τη ζωή των κρατουμένων δείχνει , σχεδόν βουβά , και την καθημερινότητα ενός δεσμοφύλακα. Αρκετό ενδιαφέρον , πέραν από τις σοκαριστικές σκηνές βίας , πείνας και των κελιών , έχει η συζήτηση του Bobby Sands με τον ιερέα . Η μόνη εκτενής συνομιλία στην ταινία, όπου συνολικά οι διαλόγοι είναι σπάνιοι . Ο αρχηγός των κρατουμένων συζητά με τον ιερέα για την επερχόμενη απεργία πείνας . Ο ιερέας του προτείνει να την ακυρώσει για το καλό του , για να ζήσει , γιατί δεν θα τα καταφέρει και δεν θα καταφέρει να αλλάξει τίποτα . Με επιχειρήματα την ηθική και τη ματαιοδοξία , προσπαθεί να τον μεταπείσει. Αξιόλογο επίσης το ότι η σκηνή αν όχι όλη , ένα μεγάλο μέρος της είναι μονοπλάνο (χωρίς cut , η σκηνή διαρκεί κάτι περισσότερο από 20 λεπτά) Φαίνεται εδώ η σημασία αυτής της στιχομυθίας για τον σκηνοθέτη . Ενώ η υπόλοιπη ταινία είναι σχεδόν βουβή , με μικρής διάρκειας σκηνές , άλλοτε εντονότερες άλλοτε όχι , κοντά στο τέλος της , βάζει ένα μεγάλο διάλογο, σχεδόν μαυρόασπρο , για να συμπληρώσει ίσως ότι δεν μπορεί να πει με τις εικόνες . Αφού έχεις ήδη δει τη ζωή των αγωνιστών στις φυλακές , και την αποφασιστικότητά τους να ζουν έτσι από επιλογή εξυπηρετώντας ανώτερους στόχους , εδώ βλέπεις και την εσωτερική τους δύναμη να τελειώσουν εκείνο που ξεκίνησαν , όταν αυτό θα σημαίνει την άρνηση της ζωής τους κάτω από αυτές τις καταστάσεις . Παράλληλα το σενάριο απευθύνεται σε ψαγμένους θεατές. Δεν δίνει κανένα backround της κατάστασης της Ιρλανδίας ή τι ήταν το IRA και τι έκανε . Δεν δίνει στοιχεία της ζωής των καταδίκων πριν τη φυλάκιση τους. Ούτε στο τέλος λέει , όπως κάνουν οι αμερικάνικες ταινίες , πότε τέλειωσε η αγγλική κυριαρχία στην Ιρλανδία (όπως και στο The wind that shakes the barely) . Δεν σε αφήνει να ξεφύγεις με καμία υποψία αίσιου τέλους .