The elephant man

The elephant man****-David Lynch
Ιστορικά : 1.Η συγκεκριμένη ταινία είναι αυτή που εισήγαγε στα όσκαρ την κατηγορία των Μake-up effects . Αν και μετά από εισήγησή των παραγωγών να δημιουργηθεί τέτοιο βραβείο , δεν κατάφεραν να δουν την ταινία τους υποψήφια , αλλά το βραβείο εισήχθηκε από την επόμενη χρονιά. 2.Ο Hopkins στη σκηνή που βλέπει για πρώτη φορά τον John δακρύζει . Τα δάκρυα είναι πραγματικά (η σκηνή δεν έχει μονταζ) ο ηθοποιός για να το κάνει σκεφτόταν τότε τον άρρωστο πατέρα του. 3.Το προσωπείο/κοστούμι του ηθοποιού που παίζει τον John (John Hurt) , έγινε από τα αυθεντικά καλούπια του σκελετού του John Merrick που παράχθηκαν μετά το θάνατό του . (ο Elephant man είναι πραγματικό πρόσωπο)

______________________________________________________

Ασπρόμαυρη ταινία του 1980 . Γραμμένη με βάση το ημερολόγιο του γιατρού Frederick Treves (Hopkins) . Ακολουθεί τη ζωή του Joseph Merrick (John στην ταινία), στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα , που έπασχε από τη σπάνια νόσο που ονομάστηκε ελεφαντίαση , και προκαλεί μεγάλες παραμορφώσεις του σώματος . H ταινία ξεκινά με τον John να κάνει παραστάσεις Freak Show , στο θίασο του Μr Bytes . Εκεί μαθαίνει γι' αυτόν ο Treves , και μετά από μια συνάντηση του με τον John και τον εκμεταλλευτή του , τον Bytes , προσπαθεί να τον πάρει στο νοσοκομείο αφενός για το τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον που προκαλεί καθώς και για να ξεφύγει από το τυραννικό αφεντικό του . Εκεί συναντά τεράστια προβλήματα . Πως να τον αντικρίσει το προσωπικό του νοσοκομείου , πως να καταφέρει να τον κρατήσει στο νοσοκομείο ενώ οι υπόλοιποι γιατροί αντιδρούν γιατί όπως λένε δεν είναι άρρωστος . Τελικά μετά από δημοσιεύσεις του γιατρού ο Merrick αναγνωρίζεται ως κοινωνικό πρόσωπο και τον επισκέπτονται άτομα υψηλής κοινωνίας της πόλης , μέχρι και η βασίλισσα . Τότε ο γιατρός μπαίνει στον προβληματισμό , αν αυτό που κάνει είναι καλό ηθικά αλλά και για τον Merrick , ή αν απλά τον προαγάγει όπως έκανε ο Μr Bytes .

______________________________________________________

To ασπρόμαυρο εξυπηρετεί για τον σκηνοθέτη την αισθητική και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Λονδίνου εκείνης της εποχής αρκετά πετυχημένα . Ο εκκεντρικός Lynch , αυτή τη φορά καταπιάνεται με το πως να δημιουργήσει μια σχεδόν διπλή βιογραφία , παρουσιάζοντας ένα "τέρας" και μεταμορφώνοντάς το σε ένα ταπεινό άνθρωπο. Tα make-up effects αν και εδώ είναι πολύ πρώιμα , εντυπωσιάζουν . Οι ερμηνείες , τί να λέμε τώρα , παίζει ο Hopkins , στην πρώτη του σημαντική παραγωγή , και η ταινία ήταν υποψήφια τότε για 8 oscar . Ο Lynch , βρίσκεται στη 2η του μεγάλου μήκους ταινία , 4 και 6 χρόνια πριν τα Dune και Blue Velvet . Είχαν προηγηθεί μια ταινία φαντασίας και άλλες μικρού μήκους . Εδώ συναρπάζει ο ρεαλισμός που καταφέρνει να δώσει στην ταινία με τα σκηνικά και τους ηθοποιούς . Ίσως με το ασπρόμαυρο να ήθελε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι πρόκειται για πολύ παλαιότερη ταινία . Σημαντικό είναι να δούμε πως εξελίσσονται οι χαρακτήρες του Treves και του Merrick . O Τreves αρχικά ίσως νιώθει μια περηφάνια για το εύρημά του , ενώ σιγά σιγά γίνεται ο πατέρας του , και μετά ο φίλος του . Παράλληλα στην αρχή πιστεύει πως πράττει σωστά απομακρύνοντας τον Merrick από τον Bytes , οτι τον γλυτώνει , ίσως και από θάνατο , ενώ αργότερα , νιώθει ενοχές που τον έκανε μια μασκότ για την κοινωνία . Όλο και περισσότεροι αριστοκράτες θέλουν να τον συναντήσουν , καθαρά όχι από ενδιαφέρον , αλλά από περιέργεια . Συγκρίνει τον εαυτό του με τον Bytes , αν και σε διαφορετικές συνθήκες , πιστεύει πως είναι ίδιοι . Από την άλλη πλευρά ο Merrick , αρχικά φαίνεται φοβισμένος , μέχρι και σοκαρισμένος . Σιγά σιγά προσαρμόζεται στην καινούργια του ζωή , γίνεται κοινωνικός , και αν και δημοφιλής , δεν χάνει την ταπεινότητά του. Ο Bytes πάλι πιστεύει οτι είναι ιδιοκτήτης του John, αφού αυτός τον ανακάλυψε. Όταν ο Treves τον επισκέπτεται και τον παίρνει για πρώτη φορά στο νοσοκομείο , ο Bytes είναι θετικός αφού καταφέρνει να βγάλει περισσότερα λεφτά από αυτόν. Όταν καταλαβαίνει όμως οτι τον χάνει τρελαίνεται γιατί χάνει το πιο σημαντικό νούμερο του τσίρκου του, και προσπαθεί να τον πάρει πίσω. Δεν δείχνει όμως κανένα αίσθημα μεταμέλειας προς αυτόν, αν δεν γίνεται ακόμα χειρότερος. Παραμένει ένας δαιμονικός προαγωγός. Παράλληλα , μπορούμε να δούμε και τη δική μας σχέση , όπως μας την υποβάλει ο σκηνοθέτης, ως θεατές προς τον Merrick . Στην αρχή προκαλεί αηδία , αλλά όταν συνηθίζει κανείς τη θέα του , συμπάσχει μαζί του, αγωνιά, ανησυχεί και ταυτίζεται με ένα πρόσωπο που πριν μια ώρα δυσκολευόμασταν να κοιτάξουμε γιατί μας προκαλούσε αναγούλες ... Αυτό ακριβώς ακολουθεί και η κάμερα όταν έχει θέμα τον Merrick . Από μικρά και αποσπασματικά πλάνα στην αρχή , σε πολύ μεγαλύτερα στο τέλος.